JEDEN

Wróciłam z Włoch.

Nie kłam, Karino. Ty stamtąd uciekłaś.

A wracałam do Bełchatowa. Do rodzinnego miasta, w którym się urodziłam, wychowałam, zdałam maturę i pierwszy raz rozbiłam auto. Nie swoje, ojca! Nie ucierpiałam, co innego samochód. To była moja pierwsza jazda po zdaniu prawa jazdy. Szczęście w nieszczęściu, że rozbiłam je na podwórku, wjeżdżając do garażu. Moim skromnym zdaniem, to ściana uderzyła w auto, ale tatko miał inne zdanie. Musiałam odpracowywać w jego firmie budowlanej. Aczkolwiek mama twierdziła, że pracując w rodzinnej firmie, ojciec poniesie jeszcze większe straty, niż zniszczone auto, czy ściana w garażu. Miała rację. Zamiast pustaków, zamówiłam czerwone cegły. Od tamtej pomyłki, tata stwierdził, że lepiej bym zajęła się domem.

Ale chyba najważniejsze jest w tym wszystkim to, że kodeks karny ominął mnie szerokim łukiem!

I jeszcze to, że nie zbiłam mamie jej ulubionych doniczek. Zabiłaby na miejscu.

Rodzice przyjęli mnie z otwartymi ramionami. Po dwóch latach rozłąki stęsknili się bardziej niż ja, ale to moi staruszkowie, wybaczam im. Nie mieli pojęcia z jakim sumieniem wraca ich córka, z jaką psychiczną blizną się zmaga, i z jak brudnym ciałem się wozi. Kiedy dzwonili, próbowałam zachować spokój, choć przy gardle miałam nóż; i tak im kłamałam, że u mnie wszystko w porządku. Tendencja do kłamstw wyszlifowała się u mnie na 6+ albo i więcej.

Podsumowując; a jest co podsumowywać? We Włoszech było naprawdę koszmarnie. Nie miałam swojego życia. Wszystko planował on. Czułam się tam wykorzystywana, a potem odstawiana na bok, jako ta „zużyta”. Chyba odpowiedź na pytanie czemu wróciłam? zna już każdy albo co najmniej może się domyślać. Bo się stęskniłam? Phi, też mi coś. Bo niby za czym?; za tym wiejskim życiem, za domem, czy może za popękanymi ulicami, na których nie da się rozpędzić do 200 km/h? Nic z tych rzeczy. Ja uciekłam i przyznaję się do tego z ręką na sercu, bez bicia. Zwiałam od tego chaosu, burdelu, tych spojrzeń wszystkich facetów, zwiałam od miejsca, które powodowało, że coraz częściej myślałam o skończeniu ze sobą, o samobójstwie. Przede wszystkim uciekłam od człowieka, którego kochałam. I to on był winien mojej ucieczki. Bo gdyby nie narzucał mi swoich reguł i nie decydował za mnie, zostałabym tam dla Niego. Ale on tego nie brał pod uwagę. Spieprzył sprawę. A mówił, że kocha, że szanuje, że uwielbia, że pragnie.

Kategorycznie powinnam przestać o nim myśleć, o tym wszystkim co niby nas łączyło. On tego nie brał pod uwagę. Dla niego najważniejsza była jego praca, w której niestety i ja zabalowałam.

Właśnie w tym tkwi tajemnica nagłego powrotu. I nie powiem o tym rodzicom, no way.

I miałam cichą nadzieją, że w Polsce uda mi się o Nim zapomnieć.

A miał na imię Paolo Ferre. 

wstawiam, choć nie wiem, co z tego będzie. 

chcesz być informowana/y o nowościach? wpisz się w zakładkę 'informowani'.